Skala sześciostopniowa. 1 jest oceną najniższą, a 6 - najwyższą. Zapraszam do wyrażania swojej opinii na temat tej książki.

5, z powodu tego długiego i nudnawego okresu z Fitchem, Campbellem i innymi

Muszę się przyznać, że mam słabość do takich postaci fabularnych, jak Campbell. Lubię faceta i tyle; dla mnie jest uroczą ozdobą historii, aż miło patrzyć jak wspina się po władzę, jak trzyma wszystkie sznureczki w jednej ręce. Jego postać podnosi w moich oczach ocenę tego tomu. Tuż obok pobudzającego emocje Anderithu - z tymi moralnościami i podejściem do życia...
Lubię klimat tego tomu - społeczny, znów nieco inny niż poprzednie części, skoncentrowany na kombinacjach, manipulacjach i ludzkiej naturze, czysto na 5 w skali serii :>

5.
mam wrażenie, że pomysł na książkę był bardzo dobry, ale sama realizacja jakaś taka.. rozwlekła. mimo to - ta część miała swoje momenty, takie jak pobicie Kahlan. co do tych dobrych pomysłów - mam na myśli ogólny motyw demonów i zanikania magii, a także opis miasta ogrodzonego dzwonami.
jakoś tak zapadła mi w pamięć postać Bethany, ofiary jednego z demonów.
to właśnie kocham w MP. styl pisania, w którym autor nie boi się wprowadzić na parę stron jakiejś postaci, tylko ją nakreślić, a zaraz potem opisać jej śmierć. to w pewien przewrotny sposób mówi o istocie umierania, o wadze życia, o tym, że każdy człowiek jest istotny.

4. Dzwony graniczne, marzenia "tych gorszych" o sławie i sprawiedliwej walce, pojawienie się demonów, fakt, że Richard nie rozpoznał Kahlan po pobiciu... Wszystko pięknie, melancholijnie i w końcu nie tak różowo, Poszukiwaczowi też coś może się nie udać. Mnie jednak książka na kolana nie powaliła z bardzo prostej przyczyny: zawsze brzydziłam się polityką, a ilość afer, oszustw i oszustów w DO przekroczyła odrobinę próg mojej wytrzymałości.

A! No i oczywiście "kura, która nie jest kurą", fragmencik nie do zapomnienia

Przyznaję tej części 5 choć jest bardzo inna od pozostałych tomów (a może właśnie dlatego? bo okazuje się że Goodkind tak ciekawie potrafi pisać o rzeczywistości- władzy takiej jaka jest w świecie realnym- brudnej i często sprawowanej z tylnego siedzenia; tak brutalnie ukazuje do czego doprowadza chora ambicja- nie tylko Campbella, ale też jego próżnej małżonki).

5, ale takie słabe. Bo chociaż była lepsza od ŚW to też czegoś brakowało.

4!

Nie za bardzo mi się podobała ta część, ale przez nią przebrnąłem a to już coś...

Kolejny spadek przynajmniej moim zdaniem formy Goodkinda, wiec dałem znowu 5. Niby pomysł nba ksiażke fajny b tu demony a tu wybory to jednak mnie się troche ciężko tę czesc czytało a zwłaszcza fragmenty dodyczace Fitcha. Po kiego ta postac wprowadzono to nie wiem mnie ciagle ino irytował, wogle to całe pranie mózgu hakenom mi się nie podobało. No ale ksiazka miała swoje fajne strony:
- Pomysł z demonami
- Wreszcie cos więcej zwiazanego z polityka
- Dominie Dirtch (nie pamietam ak to się pisze)]
- Zedd krukiem
- Pobicie Kahlan - takie nieoczekiwane.
- Wypędzenie demonów.

Zgadzam się. Zaczyna się nieźle. Potem fragment z demonami, zanikaniem magii, spotkaniem z Baka Ban Mana, czy nawet podróż Zedda i Ann (wielki plus za scenę u tego ludu z Dziczy (nie pamiętam nazwy) i próbę przekonania ich o niezdatności naszych bohaterów w roli ofiary ). Za to cały efekt psuje wątek w Anderithcie. Historia krainy i pokrewne kwestie zapowiadały ciekawą fabułę, ale potem Goodkind to zupełnie zepsuł. Przydługie sceny z Fitchem czy Campbellem były po prostu nudne, co niestety psuje obraz książki. Dam nieco naciąganą czwórkę.

Dałem 6, ale chciałem dać 5:)
Tom nawet fajny, ale były nudne momenty,np. te z Fitchem
Fajne połączenie Zedda i Ann

Mocna czwórka. W sumie za magię Richarda. Za Reechani, Sentrosi i Vasi. I kurę, która nie była kurą
I przy okazji za Fatal Grace. Richard w końcu zaczyna chwytać co nieco o magii i o tym, jak magię można postrzegać jako sztukę.

Ja też, wspaniale zbudowana postać, bardzo prawdziwa.


Zgadzam sie w 100 %

4. Słabiej w porównaniu z poprzednimi książkami, akcja jakaś taka rozwlekła. Goodkind za bardzo moim zdaniem skupił się na bohaterach Anderithu.

Mam problem z logiką świata magicznego w tej książce. Z jednej strony mamy 3 demony wypuszczone przez Kahlan w poprzednim tomie, które wysysają magię z całego świata. Z drugiej - 3 (te same ?) demony zaklęte przez "Górę" i wykorzystane do chronienia krainy Anderith, które jednak tej magii nie wysysają. Richard, uwalniając te 3 demony, powoduje odesłanie w Zaświaty także te 3 uwolnione przez Kahlan. To są te demony ze sobą związane? Czy nie ?.

To są te same demony.

O, to jeszcze gorzej. Związane, a nie związane. Nie wysysają magii, ale wysysają. Coś tu zdecydowanie nie gra.

Mam wrażenie, że TG z tymi demonami stanowczo przesadził. Wystarczyłby w zupełności te 3 uwolnione przez Kahlan. 3 (kolejne, ale te same) związane przez "Górę" to już delikatna przesada - i w treści, i w logice.

Demony były wykorzystywane w Wielkiej Wojnie do zniszczenia magii, a Ander ujarzmił je w Dominie Dirtch. Potem Kahlan, ratując Richarda, przywołała je do na nowo do świata, na wolność, tak więc wtedy mogły ponownie zająć się niszczeniem magii. Nie widzę tu żadnej niezgodności.

ode mnie 5. Za długo było o Campbell'u i znowu za szybki koniec wszystkie problemy znikaja jak za dotknieciem czarodziejską różdżką (rozwiazanie sprawy demonów, uwolnienie Ann, powrot Cary do bandy, odzyskanie miecza) patrząc jak to wszystko bylo zalatwione w dwoch ostatnich rozdzialach wydawalo sie ze czesc problemow zostanie rozwiazana w nastepnym tomie a tak wg mnie ksiazka troche traci ze tak szybko jest zakonczona

tym razem tylko 5.
ten tom mnie nie zachwycił; jak już stwierdzili moi poprzednicy, ciągnące się w nieskończoność nudne fragmenty związane z Fitchem zdecydowanie popsuły ostateczny efekt. Aczkolwiek nie zabrakło tu również intrygujących wątków, do których należą m.in. niezapomniana "kura, która nie była kurą" , Dominie Dirtch, poznanie nowego wymiaru magii, "magii jako formy sztuki" no i opierzonego Zedda- kruka

aha, i wiecie czego mi zabrakło? Miecza. Miecza Prawdy u boku Poszukiwacza on tworzy jednak jakąś taką atmosferę

Widać nie jestem jedyną, którą ta część nie zachwyciła... Niestety męczyłam się z nią jak do tej pory najdłużej, bo aż 3,5 m-sca... Jak dla mnie zbyt dużo polityki. Osobiście jej nie cierpię i czytanie o tych wszystkich politycznych potyczkach i intrygach jest niestety męczące... Aczkolwiek prócz tych wątków nie było tak źle. Demony, "ciąża" Kahlan, wątek z Francą (choć bardzo krótki, to nawet ciekawy... ;>), Joseph Ander i jego "więzienie" dla demonów, kury i kruki ... Z takich oto wyżej wymienionych przyczyn postanowiłam dać 4. ^_^

Zaledwie 4

Dałem 5 (kiedyś było 4, ale po przeczytaniu jeszcze raz uważniej uznałem, że to jednak za nisko)

PLUSY:
- demony świetny pomysł
- Dominie Dirtch
- magia jako sztuka, odesłanie demonów przez Richarda
- motyw Grace

MINUSY:
- Fetch, Fetch i jeszcze raz Fetch
- długawe i przynudzające niektóre wątki w Anderithcie
- brak Miecza Prawdy przy Poszukiwaczu

Książka moim zdaniem udana, nie licząc wprowadzenia niektórych wkurzających postaci. Jak już wspomniałem podniosłem ocenę może ze względu na ogólny przekaz, albo ze względu na piękne opisy krajobrazu, które tutaj są świetnie przedstawione.

zgadzam się z przedmówcą jeśli chodzi o Fitcha, troche przydługie fragmenty o nim, a przecież i tak niedługo potem ginie. Campbell - wiadomo, postac kontrowersyjna, lecz na koniec klasyczny przykład "nawrócenia". Oprócz tego Beata - jeszcze da sie ją przełknąć.
Sam pomysł na demony i zanikanie magii moim zdaniem bardzo dobry.

A mi się bardzo podobało jak Goodkind opisał losy tych ludzi. Wcale nie było tak pięknie i wesoło: Fitch zostaje ukochanym Beaty, wszyscy kłaniają się lordowi Rahlowi, dziękują mu za cudowne czyny i błagają by nimi rządził, Kahlan jest szczęśliwą przyszłą mamusią i lord Rahl pełen niezwykłego zapału wraca do swoich przyjaciół by pełen nadzieji rządzić i wysyłać wojska przeciw Imperialnemu Ładowi.
NIE.
I na szczęście NIE. Richard wątpi w siebie, Kahlan zostaje ciężko pobita (nie uważam tego za coś pozytywnego, bo naprawdę się o nią bałam, ale duży element zaskoczenia ), Beata dowiaduje się jaka rzeczywistość jest straszna, a Fitch ginie w jej obronie. Kunszt Richarda, który sam wymyślił sposob na przepędzenie demonów, straszliwa postać Serina Rajaka, Dominie Dirtch, polityka opisana w sposób świadczący o dużej wiedzy autora. To wszystko zasługuje na duże oklaski. Ale klimat nie do końca do mnie przemówił dlatego daję 5. noo na początku klimat u Błotnych Ludzi bardzo mi odpowiadał, ale potem już pod tymw zględem nie bylo tak dobrze

Aaa dodam jeszcze na plus opisywane brudy "śmietanki" Anderithu.

Ja daje 5 za to że pobili Kahlan! to było straszne! A ja tak się w to wkręciłam że cały czas płakałam jak bóbr!!

Bardzo podobał mi się ten tom. Ta cała polityka Anderithu, hakeni, demony i brak magii. Ahh... cały czas trzymało mnie to wszystko w napięciu. Smutne było to gdy Kahlan postanowiła "oszczędzić" dziecko, a tu nagle zgraja nikczemnych hakenów odbiera jej zdrowie, dziecko i radość. Bardzo ciekawy tom. Na 5 spokojnie zasłużył

Cóż ja dałam 5 ponieważ nie zachwycił mnie ten tom ale fajnie się czytało (jak każdy tom Miecza Prawdy )

5
Gdyby nie nudny początek książka zasługiwałaby na 6. Najbardziej spodobała mi się końcówka.

tutaj daje takie 5 z minusem, jakoś mi sie to strasznie długo czytało i chwilami było nudnawo..choć oczywiście kilka akcji w tym tomie było na bardzo wysokim poziomie zwłaszcza koniec był bardzo dynamiczny i ciekawy